Car Xlo se rapelava, ara, amb agudesa. Lo prumièr còp qu’aviá desvistat Maurizio, aquel jorn de terror e d’ombra. Las gents corrissián per carrièiras en cridant : la federacion umana es batuda, los Nxfürn son mèstres d’Andromèda e de Magellan… Los esquipatges de las naus escapadas a la batalha, vestits de lutz fauba, portavan la maudison dins sos uòlhs escurs. Son agach reflectissiá tota la terror de l’espaci. Après dètz mil ans de victòrias aisidas, per lo prumièr còp los òmes s’embroncavan a de fòrças immensas, estrangièiras, irresistiblas. Maurizio èra sol au mitan, atrencat d’un escafandre forastièr. Se vesiá qu’èra pas de las Pleiades. Mas Xlo alavetz ne veguèt pas qu’una causa : lo pes, gaireben tangible, dau desespèr que cachava mortalament sas espatlas.