Plan segur, s'empèuta, La quimèra, sus aquel « legendari dels Camisards » que Felip Joutard n'a fach l'inventari, dempuèi l'eveniment, dins sas complexitats contradictòrias, fins als racontes inacabables que d'el sortiguèron, multiples, contradictòris eles tanben, mai o mens acordats a las coneissenças dels òmes d'un temps coma a sos somis e sas imaginacions. Lo quite Bodon, dins una letra a l'Enric Molin, afortiguèt, dempuèi l'Arbatach d'Argièr que i vivía, aquela volontat de dire un moment d'istòria, a mitat camin entre l'istorian, tot bèl just, e lo romancièr, que cava dins los archius los camins de sos desirs e de sas tissas : « ... nòstre pòble a perduda son istòria. Ai ensajat de li'n tornar un tròç coma ai pogut, amb àò qu'ai trapat deçà delà. Abans que nòstra istòria siá virada en celòssa ». E mai apondiá, dins una mena de ràbia qu'amagava pas l'importància fonsa de l'entrepresa : « ... se aqueles sabents fasián lor trabalh, que nos sortiguèssen l'istòria nòstra, siá en occitan, siá en francés, benlèu auriái pas ieu escricha La quimèra. O en tot cas l'auriái escricha dins de condicions melhoras ».